Crataegus laevigata DC. (C. oxyacantha L.) — głóg dwuszyjkowy (g. zajęczy)

Wysoki krzew lub niewielkie drzewo, wysokości 5—8 m.

Kora starszych pędów jasnoszara, młode pędy miękko owłosione, później nagie. Ciernie krótkie, do 2,5 cm. Liście nieduże, długości 2,5 cm, jajowatookrągłe z tępym wierzchołkiem, bardzo zmienne, zwykle z dwoma szerokimi, karbowano-piłkowanymi klapami. Przylistki gruczołowato-piłkowano-ząbkowane.

Kwiaty białe, około 1,5 cm średnicy, zebrane po 5—12 w baldachogronach. Słupki mają zwykle 2 (3) szyjki. Kwitnie w maju i czerwcu, wcześniej niż głóg jednoszyjkowy.

Owoce prawie kuliste lub jajowate, czerwone, długości do 1 cm, zwykle zawierają po 2 lub 3 bruzdkowane orzeszki. Dojrzewają w sierpniu i wiszą na drzewie do mrozów. Obradza już w wieku 5—15 lat. Nasiona przed wysiewem wymagają stratyfikacji.

W ciągu 2 lat rośnie bardzo powoli, później przyrost wzmaga się, lecz wkrótce znów słabnie. Żyje długo, do 200 lat. Rozmnaża się głównie z nasion, daje także odrośle z pnia i korzeni.

Drewno ma rozpierzchłonaczyniowe, barwy białej, niekiedy z czerwonawym lub różowym odcieniem, drobnosłoiste, ciężkie i twarde, dające się łatwo polerować. Używane jest do wyrobów tokarskich i rzeźbiarskich.

Głóg dwuszyjkowy jest gatunkiem subatlantyckim. Występuje w zachodniej Europie, na północ sięgając do południowej i południowo-zachodniej Anglii oraz południowej Skandynawii. W Polsce osiąga wschodnią granicę rozsiedlenia. Występuje na nizinach oraz w niższych położeniach górskich na południu i zachodzie kraju (po Wyżynę Małopolską, Kujawy i Pomorze). Rośnie w zaroślach, na skrajach lasów, zrębach, nad brzegami rzek, na zboczach i skałach, a szczególnie dobrze na ciężkich glebach gliniastych. Gatunek ten, podobnie jak głóg jednoszyjkowy, używany jest na żywopłoty i zadrzewienia krajobrazowe. Dobrze znosi strzyżenie.