Gatunki bielaste w pewnych warunkach wytwarzają tzw. fałszywą twardziel.

Różni się ona tym od twardzieli właściwej, że ta ostatnia powstaje z wiekiem drzewa samorzutnie. Fałszywa twardziel natomiast zaczyna powstawać jako wynik samoobrony drzewa przed działaniem bodźców zewnętrznych lub czynników destrukcyjnych. Normalna twardziel jest objawem starzenia się drzewa, powstaje więc w późniejszym wieku. Fałszywa twardziel jest powodowana działaniem czynników zewnętrznych, uszkodzeń mechanicznych lub przez organizmy patogeniczne.

W strefie twardzieli drewno nasyca się gumą, garbnikami, barwnikami i innymi substancjami twardzielowymi, a w naczyniach tworzą się wcistki, podobnie jak w twardzieli rzeczywistej. Początkowo odznacza się ona większą trwałością i twardością od bielu, jednak po upływie pewnego czasu, w wyniku postępującej infekcji, traci swe dodatnie właściwości techniczne i ulega murszowi. Fałszywa twardziel występuje u buka, grabu, jaworu, brzozy i olszy.

Istnieją poglądy, że zagadnienie powstawania fałszywej twardzieli u buka należy ujmować odmiennie, a mianowicie, że występowanie twardzieli u buka jest zjawiskiem normalnym w późnym wieku drzewa, powyżej 80 lat, i że nie ma istotnych różnic między fałszywą twardziela buka a normalną twardziela typowych drzew twardzielowych.