Źródłem tego gatunku drewna są głównie tereny nieleśne; pochodzi ono zwykle z zadrzewień. Wszystkie gatunki botaniczne rodzaju Salix dostarczają drewno bardzo podobne do siebie, najczęściej bez możliwości ich rozróżnienia; często trudno odróżnić drewno wierzbowe i topolowe.

Charakterystyka właściwości technologicznych drewna wierzbowego jest prawie identyczna jak i topolowego. Różni się przede wszystkim małą kurczliwością i małą skłonnością do paczenia się i pęknięć. Przy zmianach wilgotności powietrza drewno wysuszone silnie zmienia swe wymiary („pracuje). Należy do gatunków mało trwałych.

Wszystkie wierzby mają prawie identyczną budowę drewna: nie ma widocznych gołym okiem cech charakterystycznych; nie widać ani naczyń, które są małe i rozsiane po całym przekroju, ani promieni drzewnych. Barwa drewna jest jasno-żółta, z lekkim odcieniem czerwonawym, zwłaszcza u iwy; wierzba biała ma drewno stosunkowo najjaśniejsze o białym bielu, podczas gdy inne gatunki mają biel z wyraźnym odcieniem żółtym; iwa posiada ponadto nieliczne „plamy rdzeniowe, których nie ma u innych gatunków.

Drewno wszystkich gatunków jest bardzo miękkie i lekkie, mało wytrzymałe i mało twarde, o bardzo małej wartości opałowej; najtwardsze stosunkowo jest drewno wierzby kruchej. Drewno wierzbowe odznacza się stosunkowo dużym połyskiem i dużą łupliwością.

Użyteczność drewna wierzbowego jest właściwie bardzo niewielka; najmniej nadaje się na użytek drewno wierzby kruchej, jest bowiem bardzo kruche; nadaje się zatem tylko na opał i to pośledniej jakości. O użytkowaniu drewna, w całym tego słowa znaczeniu, może być mowa tylko w wierzbie białej, która daje niezły materiał stolarski, używany do wyrobu mebli, oraz na skrzynki do pakowania i tym podobne wyroby. Drewno wierzby używane jest przeważnie tylko na wyroby plecione, oraz (z wyjątkiem drewna wierzby kruchej) na kołki do płotów. Na wyroby pleclone używa się albo drewno połupane na cienkie listewki, albo też młode pędy i odrośla w stanie okorowanym lub też w korze. Gałęzie wierzb dają wyśmienitą faszynę. Węgiel wypalony z drewna wierzby (z wyjątkiem wierzby kruchej) używany jest jako surowiec do wyrobu prochu strzelniczego i do rysowania.

Wierzby w naszych warunkach mogą być gatunkami bardziej przydatnymi do uprawy plantacyjnej niż topole. Właściwości i użyteczność ich drewna są podobne. Wierzba u nas jest w centrum swojego występowania, a topola — prawie przy granicy północnej. Wierzba bez dużych kosztów może dać przyrost wyższy niż topola.