Drewno gruszy

Bardzo ograniczone znaczenie w produkcji leśnej i w przerobie drewna ma grusza. Praktycznie biorąc znaczenie mają osobniki gruszy dzikiej rosnącej pojedynczo wśród pól, rzadko na brzegu lasów.

Grusza daje drewno dość ciężkie i twarde, szczególnie po przeschnięciu. Jest ono trudno łupliwe, trudno zapalne, bezwonne. Kurczliwość średnia. Suszy się dość powoli; nie wykazuje skłonności do pęknięć desorpcyjnych i nie paczy się. Wymiary drewna wysuszonego bardzo mało zmieniają się przy zmianach wilgotności i temperatury otaczającego powietrza (mało „pracuje).

Drewno łatwe w obróbce skrawaniem; struganie i frezowanie oraz szlifowanie daje bardzo gładką powierzchnię. Gnie się dość trudno. Bardzo dobre drewno snycerskie. Parzone drewno przybiera ciemniejszą, bardziej czerwoną barwę. Klei się dobrze, bardzo dobrze się barwi (zwłaszcza na czarno — używane do imitowania hebanu), bardzo dobrze daje się polerować, politurować i lakierować. Jest dobrze nasycalne. Powlekanie olejami lub pokostem uwydatnia rysunek i barwę drewna, zbliżając je do barwy drewna mahoniowego. W stanie suchym drewno bardzo trwałe; w stanie mokrym i na wolnym powietrzu — mało trwałe. W odziomku drewno ma zwykle ładny rysunek (flader); posiada znaczną wartość opałową.

Właściwości techniczne i fizyczne drewna gruszy nadają mu bardzo rozległą wartość użytkową; do budowli nie jest wprawdzie używane, ale daje bardzo dobry, o ładnym wyglądzie zewnętrznym materiał stolarski oraz rzeźbiarski i snycerski; służy do wyrobu drzeworytów, modeli, linii kreślarskich, kątownic, ram do obrazów, drobnych wyrobów ozdobnych oraz łożysk do broni myśliwskiej.

Jako drewno opałowe ma wartości dorównujące drewnu dębowemu.

d/drewno-gruszy.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:39 (edycja zewnętrzna)