Drewno daglezjowe

Z obcych gatunków iglastych większe lokalne znaczenie ma drewno daglezjowe (jedlicy).

Jest ono dość lekkie (lecz cięższe od sosnowego), dość twarde, bardzo łatwe łupliwe, trudno zapalne. Kurczliwość mała. Drewno łatwe w suszeniu, lecz skłonne do pęknięć desorpcyjnych. Przy zmianie temperatury i wilgotności powietrza szybko zmienia wymiary (silnie „pracuje”). Przy obróbce skrawaniem często pęka (odłupania).

Drewno wąskosłoiste (miękkie) łatwe w obróbce, lecz nie daje gładkiej powierzchni (włóknistość) i wymaga bardzo ostrych narzędzi. Drewno szerokosłoiste (twarde) jest trudne w obróbce. Powodem tego jest znaczna różnica gęstości i twardości drewna wczesnego i późnego oraz skłonność do odłupów w obszarze drewna późnego. Trwałość drewna jest bardzo duża. Odznacza się również dużą odpornością na ścieranie, szczególnie drewno późne. Z tego powodu szerokosłoista tarcica rdzeniowa chętnie bywa stosowana na pokłady statków. Warunkiem jest jednak, że w jednym pokładzie będzie stosowana tylko tarcica z jednego gatunku drewna odznaczająca się jednakową ścieralnością.

d/drewno-daglezjowe.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:39 (edycja zewnętrzna)