Cornus sanguinea L. — dereń świdwa

Zwarty krzew wysokości do 4 m; gałęzie brązowawozielone, zaczerwienione od strony słonecznej, rzadziej zielonkawe, często łukowato wygięte. Pąki okryte 2 łuskami, zielonkawożółte, wszystkie jednakowe, przylegające do gałązek.

Liście eliptyczne, długości 4—8 cm, zaostrzone, na dolnej stronie zielone : owłosione; nerwów 3—5 par. Kwiaty białawe, zebrane na końcach pędów w gęste, owłosione baldachogrona średnicy 4—5 cm. Kwitnie w maju i czerwcu. Owoce — czarne pestkowce, dojrzewające we wrześniu.

Gatunek europejsko-syberyjski rozprzestrzeniony od Europy do Bajkału.

Dereń świdwa występuje w Polsce w podszyciu lasów liściastych i mieszanych, w zaroślach, na całym niżu i w niższych położeniach górskich; gatunek charakterystyczny dla klasy Querco-Fagetea; dobrze znosi ocienienie, jest niewrażliwy na mróz i niezbyt wymagający pod względem gleby. Łatwo rozmnaża się wegetatywnie z odrostów korzeniowych; rośnie powoli. Pędy ma mniej ozdobne od derenia białego, liście natomiast barwią się w jesieni na czerwono.

Drewno ma nie zróżnicowane na biel i twardziel, drobnowłókniste, twarde, mocne, giętkie, trudno łupliwe i ciężkie.